24 jaar jolpop organiseren is niet niks namens jolpop een klein bericht! Eerbetoon aan Ramonda van Kasteel

Met haar onvergetelijke Utregse tongval en haar open, hartelijke blik was Ramonda van Kasteel jarenlang het kloppend hart van Jolpop. Als moeder der vrijwilligers stond ze altijd klaar – niet alleen tijdens het festival zelf, maar het hele jaar door. Geen moeite was haar teveel, geen vraag bleef onbeantwoord. Ramonda wist mensen te binden en te inspireren, en met haar aanstekelijke energie en toewijding groeide het kinderfestijn uit tot wat het vandaag de dag is: een begrip bij jong en oud, een feest waar kinderen met een stralende lach op hun gezicht naar uitkijken.

Na elke editie van Jolpop was ze moe en haar stem schor, maar haar hart vervuld van voldoening. Het plezier dat zij bracht, de verbinding die zij creëerde en de warmte die zij uitstraalde, zullen nog vele jaren doorklinken op het festivalterrein.

Lieve Ramonda, we zijn je enorm dankbaar voor alles wat je voor Jolpop hebt betekend. Jij blijft altijd onze speciale gast, waar je ook bent en wat je ook verder onderneemt. We wensen je alle goeds toe en hopen dat je nog lang mag genieten van alles wat je pad kruist.

Dank je wel, Ramonda, voor de mooie tijd, de dierbare herinneringen en jouw onvervangbare aanwezigheid.

Je blijft voor altijd in ons hart.

~Jolpop

Theo – de man van techniek, muziek en magie

Theo kwam ooit langs, met z’n caravan. Je weet wel, zomaar ineens stond hij daar. Een paar jaar geleden – of eigenlijk twintig – maar het voelt als gisteren. Het was zo’n moment dat je achteraf herkent als het begin van iets bijzonders. Hij kwam niet zomaar. Hij was er. Zoals alleen Theo dat kon.

Altijd bezig, altijd met een kabel of een knoop, of met een idee dat te gek was om niet te proberen. Als iets werkte zoals het moest, dan wist je: daar heeft Theo zijn handen in gehad. En als het niet werkte, dan wist je ook: geef het aan Theo – dan komt het goed.

Maar hij was meer dan techniek. Véél meer. Als het podium riep, stond hij daar. Gitaar om de schouder, blik op oneindig. Als Elvis, met die flair. Of als een Beatle, met dat sprankje ondeugd in z’n ogen. Je kon het zo gek niet bedenken, of Theo speelde het. Hij was het. En dan kwam ineens z’n eigen werk langs – iets onverwachts, iets echts – en je wist: dit is Theo. Niet alleen een artiest, maar een ziel met snaarinzicht.

En altijd was hij er. Ook als Troon – zijn alter ego, zijn kracht. Daarmee bleef hij alles opnieuw uitvinden, zelfs als anderen allang klaar waren. Theo stopte niet. Hij bleef werken. Bleef denken. Bleef geven.

En dan die caravan. Niet zomaar een camper – nee, dat was backstage. Dat was sfeer. Muziek uit de luidspeakers, een biertje binnen handbereik, mensen die langskwamen om even adem te halen. Even Theo te zijn. Dat plekje werd een plek voor velen.

En dat plekje blijft. Want Theo, we zullen je nooit vergeten. Jouw caravanplek blijft altijd vrij. Altijd. Niet omdat we wachten – maar omdat we hopen. Dat je misschien, op een dag, weer even langsrijdt. Weer uitstapt, gitaar pakt, iets fixt, iets zingt, iets lacht.

Het ga je goed, Theo.

En tot ooit.